‘We konden goed toveren, maar wonderen verrichten duurde wat langer’

Lucas van Rossem werkte tijdens de coronapandemie bij het Team Testen. ‘Voordat ik daar terechtkwam heb ik in mijn werkzame leven – als ambulanceverpleegkundige – twee grote rampen meegemaakt. En die rampen hebben mij één belangrijke les geleerd: als je kijkt naar rijstebrij, moet je beginnen met één lepeltje. Ga aan de slag, doe iets, zelfs als je nog geen overzicht hebt. Dat heeft mij in mijn werk voor het team enorm geholpen.’

Lucas was als accounthouder als het ware de Haarlemmerolie tussen de landelijke corona-bestrijdingsorganisatie en de 25 regionale GGD’en. ‘Voor ons was het belangrijk dat we zo concreet mogelijk wisten hoeveel mensen uit welke doelgroepen we op welk moment moesten gaan testen. De GGD’en moesten dat zien uit te voeren. En ook nog eens extreem snel.’

Toch was mijn beeld van de eerste weken: het was buitengewoon hectisch, maar er was absoluut geen paniek. De GGD’en waren goed georganiseerd. We hadden een gezamenlijke opgave en iedereen hielp elkaar. Er is maandenlang onder heel hoge druk gewerkt, met veel uren op onaardse tijdstippen. Toch bleven we oplossingsgericht.

Van teststraat naar testhal

In het begin werkten we vanuit de gedachte dat we mensen met de auto door teststraten moesten laten rijden. Want testen is in feite: mensen binnenhalen die potentieel corona hebben. In hun auto zaten ze in hun eigen bubbel. Maar daar zijn we snel van afgestapt. De GGD’en zijn ook werkgever. Ze konden de medewerkers niet de hele dag buiten of in de uitlaatgassen laten staan. Arbotechnisch vroeg dat om allerlei extra maatregelen. We zijn toen overal testlocaties gaan inrichten waar mensen doorheen konden lopen. Daarbij hebben we ook hulp gehad van mensen die getraind waren in grote logistieke processen, bijvoorbeeld van Unilever of Heineken. Ze wisten precies hoe je met grote en ingewikkelde productiestromen moest omgaan. Dat leverde een goede en waardevolle wisselwerking op tussen de zorg en het bedrijfsleven.

Doperwtenfabriek

De hele testketen moest in een keer worden opgezet. Goed op elkaar aansluitende planningslogistiek, daar ging het vooral om. Je kunt het vergelijken met een doperwtenfabriek. Als de doperwten van het land komen, moet je zorgen dat in de fabriek op het juiste moment mensen zijn om de doperwten te verwerken, in potten te doen en etiketten op de potten te plakken. En uiteindelijk moeten er vrachtwagens klaarstaan om alles naar de winkels te brengen. Het testen had natuurlijk een geneeskundige kant, maar het was primair een logistieke keten binnen de gezondheidszorg.

Hoger springen

We hadden veel contact met de GGD’en. Onze vraag was steeds: ‘Wat heb je nodig om hoger te kunnen springen?’ Er kwam steeds weer speciale verzoeken bij. Of we wat konden regelen voor het testen van de eredivisieteams of de mensen in de stembureaus bij de verkiezingen. Die tijdsdruk, daar leerde je mee omgaan. We konden goed toveren, maar wonderen verrichten duurde altijd wat langer. Wat me het meest is bijgebleven? De ongelofelijke dynamiek en samenwerking. Ik maakte soms zeker weken van 60 uur. We waren onderdeel van de oplossing, niet van het probleem. Dat gaf energie. We konden bijdragen aan een groot, maatschappelijk relevant probleem. We waren iets aan het doen voor de samenleving.

Rimpels

Wat ik daaraan toe wil voegen: een team functioneert bij de gratie van een goede, handige leider. En wij hebben het geluk gehad dat onze leidinggevende op de inhoud goed was, maar ook op de human factors. Iedereen werd als persoon herkend en erkend. Dit klinkt misschien niet als de meest opmerkelijke quote. Maar het feit dat het écht gebeurde en daadwerkelijk resultaat had, dat is – vind ik – meer dan het vermelden waard. Goed leiderschap levert veel op. In ieder proces zitten rimpels, maar bij ons kon iedereen vanuit zijn eigen kracht bijdragen.’