‘Er was altijd wel iets’

Valérie Magnin werkte tijdens de coronacrisis als projectdirecteur bij het Landelijk Serviceloket. Iedere vraag die uitzonderlijk, raar of lastig was, kwam daar terecht. Een soort landelijke vergaarbak waar regionale GGD’en ondersteuning konden aanvragen voor alles wat nergens onder viel. Valerie blikt terug op een extreme en bewogen periode.

Op- en afbouwen van testlocaties. De coördinatie van mobiele units. Een landelijke pool van 2000 testafnemers aansturen. Het is een greep uit de vele taken van het Landelijk Serviceloket (LST) waarvan Valérie bijna 3 jaar lang projectdirecteur was. ‘Met een team van vijftig mensen waren we zeven dagen per week van 06.00 uur tot 22.00 uur open’, vertelt zij. ‘Gepokt en gemazeld in de evenementensector was ik veel gewend. Het continu ‘aan’ moeten staan en snel besluiten nemen bijvoorbeeld. Dat past goed bij mensen uit de evenementenbranche. In dat opzicht leek de coronaperiode op ons normale werk. Toch had deze periode een grotere impact. En dat het uiteindelijk drie jaar zou duren, had ik natuurlijk nooit verwacht.’

In een crisissituatie kun je niet alles overzien

Toen eind oktober 2020 werd besloten dat er een Landelijk Serviceloket moest komen, ging het balletje snel rollen. ‘Ik kwam binnen bij de crisisorganisatie en binnen 10 dagen moesten we open zijn’, herinnert Valérie zich. ‘Zelfs met onze ervaring in de evenementensector was dat extreem kort. Maar we gingen ervoor. In de evenementenbranche is ‘nee’ geen optie en met diezelfde houding kwam ik hier werken. Ik wist toen al dat je in een crisissituatie niet alles kunt overzien en dat veel keuzes een afweging betekent tussen twee kwaden. Maar in dit geval werkte ik met publiek geld werkt en moest ik al mijn keuzes goed kunnen onderbouwen. Dat was ik niet gewend.’

Trammelant bij de testunits

Valérie: ‘Er was altijd wel iets, zoals trammelant bij onze mobiele test- en vaccinatieunits in woonwijken. Ons team was verantwoordelijk voor de coördinatie daarvan. In januari 2021 werd onze teststraat op Urk in brand gestoken. En tijdens de coronarellen werden de units zelfs aanslagdoelwit. Snelle evacuatie was noodzakelijk. Het was te laat om de politie nog in te schakelen. In een kwartier heb ik iedereen gebeld en zo rustig mogelijk verteld dat zij de units moesten verlaten. Toen merkte ik dat onze ervaring met crowdmanagement hielp om rustig te blijven en iedereen in veiligheid te brengen. Maar ik zal het niet snel meer vergeten.’

Toen de pandemie opnieuw aantrok met de komst van de omikronvariant, maakte Defensie 750 mensen vrij om te ondersteunen bij testen en vaccineren. Valérie nam de coördinatie van hun training op zich, en alles wat zij verder nodig hadden om aan de slag te gaan. Precies in deze hectische periode kreeg ze ook privé met corona te maken. Ze vertelt: ‘Mijn vader en broertje raakten besmet en zijn tot op de dag van vandaag erg ziek. Dat maakte de impact van de coronacrisis voor mij groot – en ondertussen waren we met man en macht aan het werk.’

Voor elkaar door het vuur

Soms leek de evenementensector weer open te mogen, maar steeds golfde de pandemie weer op. ‘De constante reuring en onzekerheid raakte ons team en maakte het werken heel intens. Nu, achteraf, zie ik pas hoe vermoeid we waren. Hoe ons privéleven stillag. Ik denk dat het grote onderlinge vertrouwen ons al die tijd op de been gehouden. De wetenschap dat we voor elkaar door het vuur gingen. Een heel enkele keer vraag ik me nog weleens af: ‘Had iemand niet op de rem moeten trappen?’ Tegelijk weet ik dat we iedere afweging en iedere beslissing in een split second hebben gemaakt – en sta ik achter de keuzes die we gemaakt hebben.’